فرازی از صحبت های جعفر حاجی کریم نظری در هفته کتاب و کتابخوانی و رونمایی کتاب اصول داستان نویسی نوشته دکتر پروانه میرزایی در فرهنگسرای رسانه.

– مساله مهمی که در علم و آموزش از آن غافل شدیم مساله « زمان» است.
-زمان از مواردی اصلی حیات آدمی است که همیشه او را درگیر  خودش نموده و در کانون توجه قرار نگرفته و اگر هم به آن پرداخته اند از نوع توصیف بوده است ، نه تبیین ماهیت آن.

– برای کامل تر شدن موضوع باید آن را بشناسیم و بنده بهتر دیدم که در این روز و هفته علم و دانش در این مورد به بحث کوتاه عقلی بپردازم.
-زمان در طبیعت معمول ما، سیر یکنواخت ثانیه ها، دقیقه ها ، ساعت ها و این موارد است که یک حالت قراردادی و معیار سنجش حوادث طبیعی روزگار است که دارای تقدم ، حال و تأخر است و یک استاندارد جهانی مورد پذیرش عام می باشد که همان تیک تاک ساعت است و این قابلیت اندازه گیری دارد.

– تعاریف گوناگونی از زمان شده است، بعضی آن را ازلی یعنی طول جهان معنوی و دیگری ابدی به معنای طول جهان مادی گفته اند و بعضی دیگر آن را وقت معنا نموده اند. 
-زمان آینده ای است که می گذرد و عبور می کند، لذا دارای حرکت است و هیچ حرکتی بدون زمان تحقق پیدا نمی کند و هر لحظه آن گذشته و آینده است، باید یکی بگذرد و بعدی به وجود آید، نه ابتدا دارد و نه انتها و قبل و بعد آن همیشگی است و قابل اجماع نیست و کسی نمی تواند بگوید: چرا زمان به جلو می رود و هرگز معکوس نمی شود؟

پس زمان چیزی است؛ متصل و پیوسته و ویژگی آن غیر سکون و گذرا است و جز پیشین و پسین آن دارای قبل و بعد است و این دو هرگز یکی نمی شوند و به این خاطر باید گفت: زمان حاضر وجود ندارد… 
در آخر بایسته است بگویم: روزگار نسبت به کسانی که بدانند «زمان» خود را چگونه صرف می کنند، بسیار مهربان است.